Φωτεινά φαινόμενα στον ουρανό; Σκοτεινοί Οιωνοί

Αν πριν τέσσερα μόλις χρόνια, ανέφερες δημοσίως ότι στον ουρανό εμφανίζονται «περίεργα φαινόμενα», φωτεινά συνήθως, εξασφάλιζες αμέσως και… χωρίς μεγάλη προσπάθεια, τη θέση του γραφικού και ασόβαρου τύπου.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν μάλλον πολύ αλλάξει, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι, σ’ όλον τον πλανήτη, «βλέπουν» όλο και πιο περίεργα «πράγματα» πάνω απ’ τα κεφάλια τους, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα.

Η πλειοψηφία, όμως, των κατοικούντων στην υδρόγειο –και ειδικά το επιστημονικό κατεστημένο και οι «αυθεντίες»- συνεχίζει να κωφεύει και να εθελοτυφλεί απέναντι στις όποιες εναέριες «εμφανίσεις», παρότι αυξανόμενες και πασιφανείς πλέον.
Δεν είναι κακό οι άνθρωποι να θέλουν “να πατούν στη γη”, βέβαια, αλλά η μυωπική άρνησή τους να ερευνήσουν -να εξετάσουν έστω- κάποιες άλλες πλευρές του “υπάρχειν” πέρα από τις “κλασικές”, δηλαδή τις επίσημα αποδεκτές, ας μην υποκρινόμαστε, γίνεται καθαρά για λόγους αυτοάμυνας, που από ένα και μόνο αίτιο πηγάζει: από την αδυναμία.
Οι άνθρωποι, μ’ αυτή τους τη στάση, δηλώνουν αδυναμία, αν και θεωρούν εαυτούς... παντοδύναμους! Πρόκεται για το σύγχρονο (και όχι μόνο) σύνδρομο των “σοβαρών”, των “ισχυρών” του συστήματος, για το σύνδρομο Θεός - άνθρωπος, για τον πλαστικό Υπεράνθρωπο, που έχει πλέον “πιάσει” τ’ άστρα, αλλά που τρέμει κρυφά των άστρων την εκδίκηση και παραληρεί μέσα από κάποια ολοένα αυξανόμενα και εντεινόμενα συντελειακά οράματα καταστροφολαγνίας ή έστω απλής κινδυνολογίας, ακόμη και με «επιστημονικό» περιτύλιγμα... Η υπερβολή και η αντίφαση στη θεωρία και την πράξη.
Και το παράλογο, το κατ’ ουσίαν ουτοπικό του πράγματος.
Τα χαρακτηριστικά των μεγάλων και “δυσοίωνων”, των κυρίαρχων ιδεοληψιών της, κατά τα άλλα, “πραγματιστικής” εποχής μας...

Οι αρχαίοι, πολύ πιο ειλικρινείς, πολύ πιο σοφοί από μας μες στην απλότητά τους, δε φοβόνταν να δηλώσουν την αδυναμία τους.
Και όχι μόνο τη δήλωσαν, αλλά μας άφησαν και κάποια πολύ σημαντικά γραπτά κείμενα, για να μας προειδοποιήσουν σχετικά με όλα τα εκάστοτε επερχόμενα.
Τα ζητήματα αυτά, των ουράνιων ή εν γένει των παράδοξων φαινομένων και οιωνών, αλλά και η επαφή μας με άλλες μορφές ύπαρξης (!), αποτελούν το αντικείμενο των αρχαίων κειμένων του Ιωάννου Λαυρεντίου Λυδού, ο οποίος ήταν ετρουσκικής καταγωγής και έζησε τον 6ο αιώνα της χρονολογίας μας.
Στο τελευταίο μου βιβλίο: «Ιωάννης Λαυρεντίου Λυδός: Έργα» υπάρχει η μετάφραση όλου του αρχαίου κειμένου, καθώς και το πρώτο μέρος της μελέτης μου πάνω στα εκεί απίστευτα γραφόμενα, με τίτλο: «Ένα Μεγάλο Ταξίδι».

Αλλά, καλύτερα ας δούμε κάποια ελάχιστα από τα περιγραφόμενα εντός του κειμένου του Λυδού και ας εστιαστούμε -στο παρόν άρθρο- σε κάποια καθαρά «ουράνια» φαινόμενα. Διαβάζουμε:
«Επιθυμία μας είναι να μιλήσουμε σχετικά με τα ηλιακά και τα σεληνιακά επισκιάσματα -γιατί εκείνοι (οι φυσικοί φιλόσοφοι, δηλαδή) έτσι τις αποκαλούν τις διολισθήσεις των φώτων.»
Διευκρινίζουμε εδώ ότι ως φώτα, αστρονομικώς, οι αρχαίοι εννοούσαν τον ήλιο και τη σελήνη.
Συνεχίζουμε, όμως, με το κείμενο: «Γιατί μας έχει παραδοθεί από την πολυμαθέστατη ιστορία ότι περισσότεροι ήλιοι, ίδιοι μ' αυτόν, και σελήνες εμφανίστηκαν.»
Τι μας λέει εδώ ο Λυδός; Είναι δυνατόν; (!)

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Φανταζόμαστε ως δεδομένο και αμετάβλητο τον κόσμο μας, ενώ γνωρίζουμε πως μόνο έτσι δεν έχουν τα πράγματα.
Για μας ο ήλιος βγαίνει πάντα κάθε πρωί και το φεγγάρι ακολουθεί πιστά το “πρόγραμμα” των φάσεών του, χωρίς να υπάρχει ποτέ καμία αλλαγή στον αέναο και επαναλαμβανόμενο αυτό κύκλο.
Ήταν, όμως, πάντα ίδιος ο ουρανός που αντίκριζαν οι άνθρωποι ή υπήρξαν κάποιες άλλες εποχές κατά τις οποίες εμφανίζονταν κι άλλοι ουράνιοι “επισκέπτες” πέρα από τους συνήθεις; Σ’ όλο τον κόσμο έχουμε διάφορες παραδόσεις για μια εντελώς διαφορετική “επουράνια” κατάσταση από καιρού εις καιρόν.
Οι λαοί της Κεντρικής Ασίας π.χ. πίστευαν ότι, πολύ παλιά, κατά τους πανάρχαιους χρόνους, υπήρχαν… τρεις ήλιοι! Λόγω της μεγάλης θερμότητας που εξέπεμπαν, η γη ήταν έρημη και ακατοίκητη.
Για να καταστήσει τον πλανήτη βιώσιμο, ένας ήρωας κυνήγησε με τα βέλη του τους περισσευάμενους ήλιους και αποκατέστησε την τάξη. Οι επιπλέον ήλιοι, όμως, στο μεταξύ, είχαν κάψει τη γη ολόκληρη.
Το κάρβουνο προέρχεται απ’ αυτήν ακριβώς την κοσμογονική φωτιά. Βέβαια, σε άλλα σημεία της ασιατικής ηπείρου ο αριθμός των ήλιων ποικίλλει, οπότε εμφανίζονται επτά, οκτώ ή και δέκα ήλιοι (π.χ. στην Κίνα)!

Ας δούμε λίγο και το φεγγαράκι μας. Όχι από τη ρομαντική του άποψη, βεβαίως… Τι ενδείξεις έχουμε σήμερα; Η Σελήνη ήταν πάντα εδώ; Σύμφωνα, λοιπόν, με αρκετούς επιστήμονες, η Σελήνη δεν μπορεί να είναι κομμάτι της γης, αλλά ούτε και να σχηματίστηκε μαζί με τη γη, εφόσον η χημική ανάλυση των δειγμάτων του σεληνιακού εδάφους απέδειξε ότι τα δύο σώματα έχουν μια εντελώς διαφορετική χημική σύσταση.
Τι μας λένε οι αρχαίοι επ’ αυτού; Η Σελήνη εμφανίστηκε ξαφνικά! Ο Αριστοφάνης Βυζάντιος αναφέρει, μάλιστα, τους Αρκάδες ως “προσέληνους” ανθρώπους.
Στις περιγραφές του Νόννου στα “Διονυσιακά” -μια πραγματική κοσμογονική και αστρονομική εποποιία!- αφήνεται να εννοηθεί ότι η Σελήνη έγινε δορυφόρος της γης σε σχετικά πρόσφατους χρόνους, ενώ στα σανσκριτικά κείμενα οι “χρόνοι” αυτοί εντοπίζονται στο 26.174 π.α.χ.χ., ακριβώς, δηλαδή, πριν από τον τελευταίο μεγάλο ενιαυτό! Και λέμε εδώ ότι ο μεγάλος ενιαυτός είναι ο πολυχιλιετής κύκλος, κατά τον οποίο το κάθε ζώδιο διαρκεί περίπου 2.000 χρόνια και κάτι.
Σήμερα, έχουμε σχεδόν φύγει από τη διχιλιετή εποχή των Ιχθύων και περνάμε πια στην εποχή του Υδροχόου.

Αυτό είναι γνωστό. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι αυτό το απίστευτο που αναφέρεται μέσα στα κείμενα του Λυδού και που αφορά στην ονομασία που έδινε ο μεγάλος Έλληνας αστρονόμος Ίππαρχος στο ζώδιο του Υδροχόου.
Τον έλεγε Δευκαλίωνα!... Ναι, μιλάμε για τον Δευκαλίωνα, το γεννήτορα του Έλληνα, το γιο του Προμηθέα, που σώθηκε, μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα, από τον τελευταίο κατακλυσμό.
Και πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν άλλο λόγο για τη μετονομασία αυτή του Υδροχόου σε… Δευκαλίωνα, πέρα από ένα ανάλογο με το όνομά του γεγονός, δηλαδή, έναν… κατακλυσμό! Που θα επέλθει, προφανώς, με το πέρασμα στην επόμενη εποχή του μεγάλου ενιαυτού, στην αυγή της εποχής του Υδροχόου. Δηλαδή, τώρα κοντά...

Το κρατάμε αυτό. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας… Αλλά, επιστρέφουμε στα περί πολλών ήλιων και φεγγαριών, τα οποία αναφέρονται από τον Λυδό.
Είναι, άραγε, δυνατόν να είχαμε κάποιες στιγμές δυο σελήνες ή και περισσότερες, και ακόμη πιο απίστευτο, να είχαμε δυο... ήλιους, αν όχι περισσότερους; Όσο κι αν αυτό αναφέρεται και σε άλλες αρχαίες παραδόσεις, όπως είδαμε, και πάλι είναι δύσκολο να το πιστέψουμε.
Παρόλ’ αυτά, τέτοια φαινόμενα έχουν καταγραφεί και στους λεγόμενους ιστορικούς χρόνους.
Διαβάζουμε στο αρχαίο κείμενο: «… κατά τη (βασιλεία) του Καίσαρα Κλαυδίου και επί των υπάτων Γάιου Αννίου και Γναίου Δομιτίου, είδαν τρεις ήλιους, και ισάριθμες επίσης σελήνες.»
Και δε μιλάμε για κάποιες απίστευτα αρχαίες εποχές, εδώ. Μιλάμε για τη ρωμαϊκή περίοδο, μόλις 2.000 χρόνια πριν.
Ακριβώς, δηλαδή, την εποχή που άλλαζε πάλι το ζώδιο του μεγάλου ενιαυτού και περνούσαμε από τον Κριό στην εποχή των Ιχθύων.
Βέβαια, το τότε φαινόμενο δεν έφερε κάποια μεγάλη καταστροφή στη γη, αλλά οι Ιχθείς δεν ονομάζονται «Δευκαλίων» από κανέναν αρχαίο αστρονόμο…
Ο Υδροχόος έχει μόνο αυτή τη χάρη…

Όσο για “ήλιους”, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν συστήματα διπλών και τριπλών άστρων, όπως ο Σείριος Α και ο συνοδός Σείριος Β (ή και ο Σείριος Γ, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είχαμε κάτι τέτοιο ποτέ στο ηλιακό μας σύστημα.
Μέχρι τώρα… Γιατί, άξαφνα, την τελευταία διετία, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες –μη αποδεκτές επισήμως ως φερέγγυες- για την ύπαρξη και ενός δευτέρου, λαμπρού ήλιου –που κάποιοι θεωρούν μάλιστα ότι «κρύβει μέσα του» έναν καφέ νάνο.
Αν είναι, βέβαια, ήλιος, νάνος ή ό,τι άλλο αυτή η φωτεινή σφαίρα που εμφανίζεται εσχάτως στον ουρανό, σε πολλές περιοχές του πλανήτη μας. Γιατί εμφανίζεται! Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Είτε θέλουν κάποιοι να το δεχθούν, είτε όχι! Και το ζήτημα δεν περιορίζεται σε κάποιες απλές μαρτυρίες.
Υπάρχουν και οπτικοακουσικά τεκμήρια. Ας δούμε δύο μόνο από τα πολλά σχετικά, που μπορεί κανείς εύκολα να ανακαλύψει στον παγκόσμιο ιστό και να δει τα σχετικά βίντεο στο Youtube.

Το πρώτο «φωτογραφίζει» την περιοχή της Ανταρκτικής (πηγή skion 1964 – το βίντεο ανέβηκε στις 29/6/2011).
Και στην οθόνη μας βλέπουμε κάτι όντως εξαιρετικά παράξενο. Ενώ κατά τους δικούς μας θερινούς μήνες (Βόρειο ημισφαίριο), το φυσιολογικό είναι να υπάρχει συνεχής νύκτα στην Ανταρκτική, το βίντεο δείχνει καθαρά ότι το καλοκαίρι του 2011, ο ήλιος ανέτειλε και έδυε κανονικά.
Μια διαδικασία, που ολοκληρωνόταν μέσα σε πέντε ώρες! Τι μπορεί να προκάλεσε, όμως, το φαινόμενο; Μια έντονη μετακίνηση – μετατόπιση του άξονα της γης ή κάποιος… άλλος ήλιος; Πολλά λέγονται για ένα τεράστιο ουράνιο σώμα, που ταυτίζεται γενικά με τον πλανήτη Νιμπίρου (Νιμπρού, το σωστό), ο οποίος αναφέρεται ως ο «τόπος διαμονής των Θεών» στις Σουμεριακές δέλτους / πινακίδες και ο οποίος μας πλησιάζει για ακόμη μια φορά, σύμφωνα με τις ερμηνείες που δίνονται εσχάτως... Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται μάλιστα ότι δεν πρόκειται για πλανήτη, αλλά για έναν καφέ νάνο, όπως ήδη αναφέραμε, ή άλλοι πάλι λένε ότι είναι ένας δεύτερος ήλιος, που σέρνει και έναν πλανήτη ή πλανήτες μαζί του.
Πολλά τα σενάρια και οι εκδοχές, όλα ενδιαφέροντα, αντικείμενα προς διερεύνηση, αλλά τα σχετικά γύρω απ’ αυτή την υπόθεση θα τα αφήσουμε για κάποια επόμενη «συνάντηση».

Το μόνο που θα αναφέρω τώρα είναι ότι από το καλοκαίρι του 2011, έχω εντοπίσει ένα ιδιαίτερα φωτεινό άστρο στον ουρανό μας, εδώ στην Ελλάδα, το οποίο όσο πάει και μεγαλώνει. Και ναι, είναι ορατό. Και δεν είναι κομήτης.
Παρόλο που αν το δεις με κυάλια, έχει κάτι σαν λευκές φωτεινές ακτίνες που το ακολουθούν, ενώ η αρχή του, η «καρδιά» του είναι κόκκινη.
Ας περάσουμε, όμως, και σε ένα άλλο βίντεο από το Youtube (πηγή Sheilaaliens – Alleged Nibiru / Two Suns Filmed in Russia June 2011 - ανέβηκε στις 19/6/2011). Στο σύντομο αυτό οπτικοακουστικό υλικό, τραβηγμένο προφανώς από κινητό τηλέφωνο ή ερασιτεχνική κάμερα, βλέπουμε ένα χιονισμένο τοπίο -αυγινή ώρα.
Στην ορισμένη, λοιπόν, για την ανατολή ώρα, αντί για ένας, ανατέλλουν ολοκάθαρα δύο… ήλιοι! Ίσως αυτό το φωτεινό για το δικό μας ελληνικό ουρανό «άστρο» να δείχνει πολύ μεγαλύτερο σε άλλα σημεία του πλανήτη… Δε σχολιάζω το θέμα περισσότερο…
Τέλος, καλό θα είναι να αναφέρουμε εδώ ότι και στην περιοχή της Γροιλανδίας το Γενάρη του 2010, η ανατολή της εποχής κατά την οποία έχει πάντα μέρα στον Αρκτικό κύκλο καθυστέρησε να έρθει δύο ολόκληρες μέρες! Ίσως, πράγματι, κάτι να συμβαίνει με τον άξονα της γης και μένει να ανακαλύψουμε τι προκαλεί αυτή την εκτροπή, που, όπως θα διαπιστώσουμε αν το ψάξουμε, δεν είναι η μόνη ανωμαλία (βλ. κλίμα κ.λ.π.), ούτε και αφορά μόνο τον πλανήτη μας, αλλά ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα!

Και οι αρχαίοι, όμως, γνώριζαν την αλληλεπίδραση ουρανίων φαινομένων – κλίματος, όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα από τα κείμενα του Λυδού:
«Και όταν κάποιος διάττων διατρέχει τον ουρανό, ερχόμενος από την άρκτο και σχηματίζοντας πύρινα αυλάκια στον αέρα, βροντώδεις διοσημείες προλέγει, και ανεμοστρόβιλο και βόρειο άνεμο εξαιρετικά σφοδρό σηκώνει, ενώ όταν εμφανίζεται με την αντίθετη φορά, φέρνει νοτιά.
Γιατί είναι φανερό ότι οι άνεμοι, που από τα έσχατα του κόσμου μέρη σηκώνονται και πρώτη την ατμόσφαιρα πλήττουν, χωρίς να έχουν κανενός σώματος τη μορφή, επισημαίνονται από τους σπινθήρες αυτών των αστέρων.»
Και η έκφραση «οι άνεμοι επισημαίνονται» δηλώνει ότι «οι σπινθήρες» αυτοί θεωρούνταν «διοσημείες», σημάδια για το επερχόμενο ακραίο καιρικό ή και κλιματολογικό φαινόμενο, για να χρησιμοποιήσουμε εδώ και τη σύγχρονη ορολογία.
Και όσο πιο μεγάλο και πιο εντυπωσιακό είναι το ουράνιο φωτεινό φαινόμενο, τόσο πιο μεγάλο γεγονός στο κλίμα και στον καιρό θα πρέπει να περιμένουμε.
Αν κι εμείς δεν το έχουμε αντικρίσει ποτέ με τα μάτια μας, οι κομήτες μπορούν να πλησιάσουν τόσο τη γη, ώστε να φαίνονται εντυπωσιακά μεγάλοι στο νυχτερινό ουρανό μας. Μια αστρονομική καταγραφή του 1882 μάς δίνει το μέγεθος ενός κομήτη που είχε φανεί τότε. “Η ουρά του ήταν τόσο μεγάλη, όσο και το φεγγάρι”, είχε γραφτεί στις αγγλικές εφημερίδες της εποχής.
Το κλίμα, όμως, αλλά και ο κόσμος μας, σύμφωνα με τις αρχαίες αντιλήψεις, επηρεάζεται δραματικά από τον ανθρώπινη ψυχισμό και τη συμπεριφορά μας. Έτσι, σε σχεδόν όλες τις ανθρώπινες παραδόσεις, η καταστροφή έρχεται ως «άγος» / επώδυνη τιμωρία, ως απόρροια της δικής μας ύβρεως, της δικής μας απαράδεκτης συμπεριφοράς απέναντι στο Θείον, στη φύση και στους ομοίους μας. Εγώ, προσωπικά, πιστεύω πως αυτό, πράγματι, συμβαίνει.
Και σήμερα, πού είμαστε σήμερα, σε σχέση μ’ αυτό;

Η ανθρώπινη οίηση –αυτό που ο καθείς νομίζει ως αλήθεια, κατά το δοκούν…- η οποία γιγαντωνόταν καθώς οι αιώνες περνούσαν, ξέχασε αίφνης τη θνητότητα που είναι η μοίρα απάντων! Και η έπαρση, η αλαζονεία της “αυτοκρατορικής” Ανατολής, που δηλητηρίασε τον φύσει δημοκρατικό κόσμο της Ευρώπης, μας οδήγησε σιγά σιγά στην ελέω Οικονομίας παγκοσμιοποίηση και στην παρακμή, στην παράδοση, δηλαδή, του ανθρώπου στη μιζέρια, την αμάθεια, τη δεισιδαιμονία και τη δουλεία... Η ύβρις λίγο λίγο άρχισε να κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος μες στην ψυχή του ανθρώπου.
Και μαζί –ειδικά τα τελευταία χρόνια- η φύση άρχισε να γίνεται όλο και πιο οργισμένη απέναντί μας, ενώ στον ουρανό μας μαζεύτηκαν και αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν τα ζοφερά απειλητικά σύννεφα των επερχομένων. Βλέπετε, δε μετεβάλλονται όλα εις σωρούς ερειπίων εν μία νυκτί...
Πάντως, το λέμε κι αυτό. Ακριβώς έτσι όπως το δημιουργήσαμε, έτσι μπορούμε και να το σταματήσουμε. Το επερχόμενο και μεγάλο. Γιατί επέρχεται. Και είναι μέγιστο… Ως ένα βαθμό, βέβαια, μπορούμε πλέον να παρέμβουμε, γιατί το κακό, από την άλλη, είναι τεράστιο και πολυαίωνο. Αλλά λύσεις ο άνθρωπος πάντα μπορεί να βρει, αν αλλάξει προοπτική!
Για να δούμε και κάτι τελευταίο τώρα σε σχέση με το θέμα μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να πούμε ότι είναι αξιοθαύμαστες οι παρατηρήσεις των αρχαίων επιστημόνων, όσον αφορά στους μετεωρίτες που έφταναν στη γη, ενώ κατάπληξη προκαλεί και η προβλεπτική τους ικανότητα για κάποιες τέτοιες πιθανές πτώσεις.

Ένα μοναδικό παράδειγμα, γι’ αυτή την προβλεψιμότητα, στο οποίο αναφέρεται ο Λυδός, είναι η περίπτωση του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου Αναξαγόρα και η πρόβλεψή του για την πτώση ενός “διάπυρου” μετεωρίτη στη Θράκη!...
«Έτσι, κάποτε, και ο Αναξαγόρας, κατά την εβδομηκοστή όγδοη Ολυμπιάδα, προμάντευσε ότι θα πέσει ένας πολύ μεγάλος λίθος προερχόμενος από τον ήλιο, πράγμα το οποίο συνέβη, βεβαίως, στη συνέχεια, στη Θράκη. Και μέχρι σήμερα βρίσκεται εκεί ο λίθος αυτός και από την εικόνα που παρουσιάζει, δίνει την εντύπωση ότι είχε κάποτε αναφλεγεί.
Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και προς την Άβυδο και την Κύζικο, όπως αναφέρει ο Απουλήιος. Όπου, ακόμα και σήμερα, εκεί, σ' αυτούς, βρίσκεται ένας λίθος με πυρώδες χρώμα και με μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο.»
Για να πω την αλήθεια, δεν έχω ακούσει κανένα σύγχρονο επιστήμονα να προβλέπει σήμερα -έστω με το κυάλι!- την πτώση κάποιου μετεωρίτη. Εκτός κι αν δεν τα λένε. Δεν το αποκλείω, βέβαια... Αλλά σε πολλά είμαστε ίσως λίγο πίσω ακόμα, σε σχέση με τους αρχαίους, που ήταν πολύ περισσότερο διαισθητικοί ερευνητές, παρά τεχνοκράτες, δηλαδή επιστήμονες με τη σημερινή έννοια.
Γιατί… πώς ήξεραν, π.χ., οι αρχαίοι ότι κάποιες πέτρες, με μεγάλη περιεκτικότητα σε σίδηρο, ήταν μετεωρίτες, ήταν σώματα προερχόμενα από το διάστημα, δηλαδή; Το μυστήριο γίνεται μάλιστα ακόμη μεγαλύτερο αν λάβουμε υπόψη μας τις σημερινές μελέτες τις σχετικές με το θέμα αυτό.
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι μόνο το 6% των μετεωριτών που φθάνουν στην επιφάνεια της γης περιέχουν σίδηρο.
Οι υπόλοιποι είναι κυρίως πετρώδεις. Σύμφωνα, μάλιστα, με μια εκδοχή –όχι από τις πλέον κλασικές- οι “σιδηροί” μετεωρίτες προέρχονται από τον πυρήνα κάποιου κατεστραμμένου πλανήτη, ο οποίος βρισκόταν πιθανόν εκεί που βρίσκεται σήμερα η ζώνη των αστεροειδών. Για το ζήτημα αυτό θα μιλήσουμε, όμως, κάποια άλλη στιγμή.

Υπάρχει και κάτι άλλο σχετικό με τους μετεωρίτες, κάτι που προκαλεί το ενδιαφέρον και την περιέργειά μας. Σύμφωνα με το “Λεξικό των συμβόλων” του Σιρλό, ο πρώτος σίδηρος που χρησιμοποιήθηκε ήταν... μετεωρικός. Και τίθεται αυτόματα το επόμενο ερώτημα: Ήταν, λοιπόν, τόσοι πολλοί οι “σιδηροί” μετεωρίτες κάποτε, ώστε να παρακινήσουν τον άνθρωπο να επεξεργαστεί το “μέταλλό τους”; Και αν ναι, από πού είχαν έρθει και είχαν πέσει βροχή πάνω στα κεφάλια μας; Τι συνέβη τότε, άξαφνο και δραματικό, στον ουρανό; Αν οι μετεωρίτες αυτοί προέρχονταν όντως από τον πυρήνα κάποιου κατεστραμμένου πλανήτη, γιατί ήταν πολύ περισσότεροι τότε, ενώ σήμερα σπανίζουν; Μήπως τα απομεινάρια του “πυρήνα” έριξαν ό,τι έριξαν κατά την Αρχαιότητα και εξαντλήθηκαν πια; Μήπως οι Γαλάτες δεν είχαν άδικο όταν φοβόταν «μήπως τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι»;

Και το ότι οι αρχαίοι άνθρωποι είχαν δει πολύ χειρότερα στον ουρανό τους από την απλή διέλευση ενός κομήτη, το διαπιστώνουμε στο αμέσως επόμενο απόσπασμα:
«Είναι και το άλλο -όταν φαίνεται να υφίσταται εκπύρωση και αυτός ακόμη ο ουρανός, όπως συνέβη και σ' εμάς, έξι χρόνια πριν από το θάνατο του Αναστάσιου (το 513 μ.α.χ.χ.)- τότε που έγινε μια τέτοια έκλειψη ηλίου, ώστε μέρα μεσημέρι ανεφάνησαν ακόμη και οι πιο αχνοί αστέρες και τα εναερίως πορευόμενα φωτεινά σώματα έπεφταν προς τα κάτω, λες κι ήταν μεσάνυχτα.
Κι έπειτα, την επόμενη νύχτα, είχαμε μια τέτοια ανάφλεξη πυρός, ώστε ο αέρας γέμισε από σπινθήρες.»
Να παίρνει ο ίδιος ο ουρανός φωτιά;… Αρκετά. Δε θέλω ούτε να το φαντάζομαι…
Τώρα, μάλιστα, που κοντά στα φωτεινά «σημεία» στον ουρανό της γης μας, ήρθαν τους τελευταίους μήνες κι εκείνοι οι δυσοίωνοι «ήχοι», που έρχονται από το πουθενά και παγώνουν το αίμα στις φλέβες των ανθρώπων σε αρκετά σημεία του πλανήτη, αφού όσο πάει και αυξάνει το στριγγό «σάλπισμα» της γης… Γνωστό και αυτό παρά τοις αρχαίοις ως φαινόμενο: «Και για τον ήχο όπλων και σαλπίγγων, όμως, που γεννιέται στον ουρανό, υπάρχουν διάφορες δοξασίες, πράγμα που λέγεται ότι συνέβη κατά την επιδρομή των Κίμβρων την ώρα που το Ρωμαϊκό κράτος συγκλόνιζαν τα εμφύλια εκείνα πάθη.»

Λέτε να μας την πέσουν κι εμάς τίποτα… ουρανοκατέβατοι Κίμβροι την ώρα που αλληλοτρωγόμαστε και η «ελίτ» έχει στην κυριολεξία… φαγωθεί να φάει όσους περισσότερους μπορεί –αναίτια, άδικα και επαίσχυντα; Όλα είναι πιθανά.
Είναι και κοντά όλα, τώρα πια…
Αν και, όπως μας λέει ο Λυδός: «Καμία έκπληξη δε θα προκαλούσαν όλα τούτα αν οι άνθρωποι έβλεπαν εκ των προτέρων αυτά που θα έρχονταν, καθώς η ίδια η φύση καταδεικνύει από πριν τα πράγματα.»

Γράφει η Ντορέτα Πέππα